Als je met oudere squashers praat krijg je altijd het verhaal dat het vroeger veel beter ging. De jeugd was gemotiveerder, de sponsors meer betrokken, de baaneigenaren investeerden meer, enzovoort. Ook ik denk met plezier terug aan de tijd dat de NSF nog bezig was met het stimuleren van sport in plaats van een NOC*NSF die alleen maar bezig is met het exploiteren van sport. Maar was alles vroeger inderdaad beter?

Ooit waren we allemaal jong, fris, nieuwsgierig en nog niet zo sceptisch. Alles wat we zagen, zagen we voor het eerst. En dat maakte een geweldige indruk. Al die eerste indrukken, waaronder mijn eerste squashclub Puntje Geel in Enschede, hebben we opgeslagen in ons geheugen en vergeten we nooit meer. Wat we daarna waarnemen zijn maximaal aanvullingen op wat we al weten en zeker geen eerste indrukken. Die aanvullingen maken minder indruk en door het meemaken van zeperds zijn we ook minder open en kwetsbaar. Nieuwe indrukken moeten nu door heel veel filters heen. Daardoor ontvangen we latere inzichten nooit meer met die warmte en dat enthousiasme van vroeger. Niet de werkelijkheid was vroeger beter, maar ons waarnemingsvermogen.

In onze opvattingen spelen er twee processen door elkaar. Het ene proces is de ontwikkeling van de wereld. Aan de andere kant kijken we naar onszelf. De wereld is nu mooier dan ooit. Er is minder armoede, minder honger, minder criminaliteit en meer werk dan ooit tevoren. Kortom, de wereld gaat in werkelijkheid vooruit. Wat wel achteruit gaat ben ik zelf. Ik squash slechter, ik loop slechter, ik zie slechter en ik zie er slechter uit, om maar een paar dingen te noemen die voor iedereen waarneembaar zijn. Kortom ik kachel zelf achteruit. De gemiddelde burger denk daar echter anders over. Als er iets slechter gaat, dan ben IK dat niet, dan gaat HET, ZIJ of HUN slechter. Dat heet projectie. Dus gaat in onze ogen de wereld achteruit, want wij kunnen het zelf niet zijn.

Dat de wereld naar de verdoemenis gaat lees je elke dag in de krant. Vroeger had je twee keer per jaar chocoladeletters op de voorpagina als er een echte ramp was. Tegenwoordig zie je ze elke dag. Slechter kan het dus niet zijn of worden. Dat verhaal over de krantenopmaak is waar, net als het feit dat er elke dag ergens een ramp gebeurt. Maar dat ligt niet aan de toename van het aantal rampen, maar aan de globale nieuwsvoorziening. Toen ik jong was kwam bij ons thuis het Eindhovens Dagblad. Dat werd elke dag gemaakt in Eindhoven door een lokale redactie en een vrijwillige correspondent in al de dorpen eromheen. Hoezeer die mensen ook hun best deden, twee rampen per jaar was alles wat ze ontdekken konden. Nu is dat anders. Je komt op de redactie en er is een keuze uit honderden rampen per dag. Allemaal binnengekomen via het grote World Wide Web. Elke dag kan de redactie kiezen welk drama de lezers het meest zal schokken. Kortom: elke dag chocoladeletters. En waarom lezen we dat? Heel simpel, wij houden van drama. Immers dat zit in onze genen. Als lezers/kijkers zijn we op zoek naar de grootste drama’s. De wereld gaat vooruit, maar ziet er in de media een stuk slechter uit.

SQUASHTV is genieten en is er nooit geweest. Een Nederlands team dar zelf zijn financiering naar Parijs regelde, hebben we nooit eerder gezien. In dit blad komen spelers en speelsters aan het woord die nog maar net aan het puberen zijn en heel precies weten waar ze naartoe willen. Wat een jeugd hebben we tegenwoordig. Gekwalificeerde coaches, die zonder veel ondersteuning, puur op eigen kracht, heel veel van de grond trekken. In de Randstad en in de regio. Nog nooit gezien in de 39 jaar, sinds ik lid werd van Puntje Geel. Er is genoeg te genieten, maar we moeten weer fris leren kijken, wat minder aan projectie doen en wat meer afstand houden van dramatisch (fake) nieuws. Moeilijker is het niet. Squash is nog nooit zo leuk geweest als nu.

Paul Turken
www.dewereldvolgenspaul.nl