Toen ik begon met squash hing er op de squasverenigingen een soort vibe. Squash was hip, tegenwoordig zou je zeggen cool. Squashspelers waren anders, jonger, feller, brutaler, vrijer, non-conformistischer dan andere sporters. En daar waren we trots op. Om het nou een sub-cultuur te noemen is overdreven, maar het had echt wel wat.

Mainstream
Als ik nu op een squashcentrum kom is het anders. Alles is geregeld, alles klopt. Je boekt een baan, je regelt een ladderwedstrijd, je hebt je vaste partners. Je kent zowat iedereen die squash speelt in je centrum en zij kennen jou. Jong talent is heel dikwijls de dochter of de zoon van. Verrassingen, hele nieuwe types, andere doelgroepen zie je niet zoveel. Het is allemaal wat voorspelbaarder geworden en dat noemen we dan mainstream. En bij mainstream hoort dan ook de daarbij passende leeftijd. Een groot deel van de spelers in een centrum zijn boven de 35. Is dat dan zo erg? Nee, voor de exploitant niet. Die types hebben geld, zetten ook wat om aan de bar, spelen met een behoorlijk racket en vinden internet gedoe om hun ballen, haarbanden en schoenen te kopen. Maar we moeten ons wel realiseren dat al die spelers eigenlijk “Master” zijn. Dat wil zeggen dat ze eigenlijk wat aan de oude kant zijn voor normale competities, voor normale toernooien en zo. Voor die jong bejaarden zijn er aparte toernooien, kampioenschappen en dergelijke. Laurens Jan Anjema is net in de Verenigde Staten wereldkampioen geworden in de jongste bejaarden categorie die er is. Proficiat Laurens Jan, maar we blijven natuurlijk op zoek naar de Nederlandse jongeren die presteren in de reguliere kampioenschappen. Een vitale sport hoort gedomineerd te worden door de jongeren in de reguliere competities. Sjaak Zwart voetbalt nog elke week een wedstrijd, ik geloof zelfs voor geld. Dat verdient respect, maar is niet de toekomst.

Terug naar de Vibes
Soms kom je op een centrum waar je die goede oude vibes nog voelt. Eigenlijk de goede nieuwe vibes. Vorig najaar was ik in Wroclaw in Polen en daar was een centrum met zulke vibes. Afgelopen september speelde ik een ranglijsttoernooi bij Sportwerk in Hamburg. Vanaf dat je binnenloopt voelt het anders. Opnieuw die vibes: veel jongelui, veel activiteiten, veel dynamiek, een bepaald soort vitaliteit, een topsport mentaliteit. Bij doorvragen ontdek je dat het een veelheid aan kleine dingen is. Maar alles binnen een goed doordacht concept en met een eigen stijl. Natuurlijk is er een grote groep jeugd. Er is veel intensieve begeleiding. Er zijn competitieteams tot en met Bundesliga niveau. Ze hebben zelfs twee teams op het hoogste niveau. Er is sinds kort een interactieve squashbaan, er zijn verschillende PSA toernooien in een jaar. En heel bijzonder een veganistisch restaurant met uitstekende hamburgers. Hoe kan het ook anders in die stad? Dat alles wordt aangevoerd door twee Nederlanders, Bart Wijnhoven en Karine Muijlwijk, is natuurlijk toeval.

Maakbaar
Eigentijdse vibes ontstaan in deze tijd niet vanzelf, die kun je maken. En als dat lukt dan voel je die ook meteen bij het binnenkomen. En dat legt voor het centrum ook geen windeieren. Mainstream is echt vermijdbaar. Kom je dan ook af van al die masters? Nee, dat hoeft ook niet. In oktober wordt in Sportwerk de Duitse Open Masters gespeeld. Daar kunnen slechts 250 spelers aan meedoen. Maanden vooraf was het toernooi al volgeboekt. Nog nooit vertoond naar mijn weten. Ik doe daar voor de eerste keer mee in de 70+. Dus mij zal je niet horen protesteren tegen al die jong bejaarden in een centrum.

Paul Turken
www.dewereldvolgenspaul.nl