Sinds 1 december staat mijn prachtige Yamaha Superbike racemotor te koop bij Hartelman in Hengelo. Ik ben gestopt met motorracen. Ik was in november in Spanje een week aan het trainen op het circuit van Almeria. Het liep geweldig: goede rondetijden voor mijn doen, goede snelheid, goede techniek. Ik heb daarna een hele nacht wakker gelegen en toen op de laatste dag de collega’s verteld dat het voor mij over was. Waarom was dat zo moeilijk?

Sport als lilestyle
Motorracen is geen sport maar een manier van leven. De sfeer in de paddock, de ondersteuning van elkaar in de pitbox en strijd op het circuit is een ongelooflijke mengeling. Voordat je de helm opzet ben je de beste vrienden en vijf minuten later drukje elkaar kuip aan kuip van de baan in de Geert Timmer bocht. Je weet alles over de sport, je wil erbij zijn, erbij horen. De sport zelf is het begin, maar je richt er vervolgens voor een deel je leven naar in. Die balans tussen fun en risico werkt verslavend. Die pas je niet alleen toe in je sport, maar ook in je zakenleven en in je privéleven. Je doet niet aan motorsport, je bent een motorracer.

Stoppen met een lifeslyle sport
Dat kan haast niet. Dat doet pijn. Je stopt niet met een activiteit maar je stopt met een deel van je leven. Ik kon bijna niet uitgelegd krijgen dat ik wou stoppen en wat voor een gevoel dat gaf. Stoppen met motorracen is zoiets als je rijbewijs inleveren. Als je je rijbewijs inlevert, verlies je van de ene dag op de andere de toegang tot individuele mobiliteit. Je verliest een grondrecht, een primaire levensbehoefte. Zo voelt het om te stoppen met een lifestyle sport. Je leven zal daarna nooit meer hetzelfde zijn. En dat ben je je zeer bewust. Het is een onmogelijke keuze die je zolang mogelijk uitstelt. Voor de sport zelf is dat geweldig. De deelnemers zijn verslaafd en blijven tot het allerlaatste moment lid van de vereniging, lid van de bond, vrienden van het team, vrijwilliger enzovoort. Dat is wat een sport wil en hoe een sport overleeft.

Is squash lifestyle?
Voor mij wel. Ik kan me nu de komende 12 jaar volledig op squash concentreren. Mijn ambitie is om in 2028 Europees kampioen in de Masters 80+ te worden. Ik train regelmatig fanatiek met Roel Tölner en die heeft me gegarandeerd dat het haalbaar is. Ik ben en blijf verslaafd. ZoIang ik nog kan staan en een paar passen kan zetten blijf ik het proberen. Maar om me heen hoor ik hele andere verhalen. Veel kinderen zitten op squash, maar worden niet uitgedaagd om
‘squasher’ te zijn. Veel volwassenen doen eens per week aan squash, maar worden niet geïnspireerd om onder te duiken in onze wereld.

Hoe wordt je lifestyle?
Altijd door anderen. Altijd door mensen die je helpen het spelletje te voelen, te lezen, te begrijpen. Een squashcentrum heeft mensen nodig die de baantjeshuurders verleiden om meer te worden dan dat. Die voor kunnen doen hoe het is om squasher te zijn. En dat kan in elke vorm. Dat kan in een vereniging, dat kan in commercieel centrum, dat kan in een combinatie van die twee. Dat kost wel moeite, tijd, inzet, liefde. Maar het brengt veel. Squash heeft altijd de potentie gehad een lifestyle sport te zijn. Dat was en is zo in England en Australië. En dat is het geworden in Egypte. Ik denk dat we het in
Nederland geweest zijn en dat we het hier en daar aan het verliezen zijn. En dat is jammer. Een lifestyle sport heeft immers een soort gegarandeerde continuïteit.

Ik zou willen dat elke squashspeler die overweegt te stoppen er inderdaad nachten van wakker ligt en het met tranen in zijn ogen aan zijn vrienden moet vertellen!

Paul Turken
www.dewereldvolgenspaul.nl